Nyeri

Hier weer even een reisverslag vanuit dit fantastische land.

Dag 5:
Zoals gepland zijn we vrijdag naar het ziekenhuis geweest. Alle babykleding die we nog over hadden hadden we meegenomen. Aida had daarnaast nog heel wat spullen mee als pleister, kraamverband, plastic handschoenen etc. Een hoop spullen dus die ze daar zeker weten wel konden gebruiken. Daar aangekomen moesten we eerst in gesprek met de social worker van het ziekenhuis. Aan hem moesten we laten zien wat we meegenomen hadden. Vooral het kraamverband had wat extra uitleg nodig. Aida had ook wegwerpwashandjes mee, daarvan hield hij er mooi één pak voor zichzelf!! Na wat geklets gingen we met de spullen naar kraam- en babyafdeling. Bizar dat we daar gewoon naar binnen mochten en we werden ontvangen als helden. Wel moesten we een groen schort aan en andere slippers, voor de hygiëne. We werden ontvangen door iemand van de babygedeelte, zij gaf ons een rondleiding. Bij de eerste kamer stonden we direct oog in oog met te vroeg geboren baby's. Het jongste kindje was 28 weken, eigenlijk verschrikkelijk om te zien zo klein als ze was. Er lag een tweeling, die veel te vroeg geboren was en veel te klein. Hopelijk hebben deze wezentjes ook in Afrika een overlevingskans want wij hielden ons hart vast. Daarna kwamen we in de kamer waar drie baby's lagen die verlaten waren door hun moeder. Het wachten was op een vaste verblijfplaats en dan konden ze weg. Het was erg warm in die kamer en de baby's lagen naakt. Één van de baby's moest aan de temperatuur van buiten wennen omdat het snel opgehaald zou worden. Het werd flink ingepakt en mocht met ons mee naar buiten. Je hart breekt als je je bedenkt dat dat mooie hulpeloze kindje door haar moeder is achtergelaten. Als het had gekund hadden we haar meegenomen. Na de rondleiding hadden we wat kleding achtergelaten en werden we overgedragen aan de hoofdzuster van de kraamafdeling. Zij gaf ons een rondleiding over haar afdeling. Daar zagen we allerlei kamers met moeders. De één nog in afwachting, de ander net bevallen en weer anderen met complicaties. Allen waren zij netjes gescheiden. Wel erg om te zien dat de moeders met weinig geld bedden moeten delen, echt verschrikkelijk! Thuis hadden we ook wat knuffels verzameld, die konden we hier mooi aan de kersverse baby's geven! Na deze emotionele ochtend hadden we 's middags tijd om met de kinderen op stap te gaan, maar Jackson was ons vergeten. Hij zou ons namelijk gaan brengen naar Nyeri berg. Toen zijn we dus maar wat gaan wassen en hebben we weer heel veel met de kindjes hier geknuffeld.

Dag 6:
Gister, zaterdag, zijn we weer met Jane opstap gegaan. Ditmaal was Aida ook met ons mee. We hadden met Jane bij de kerk afgesproken. Daar aangekomen gingen we eerst wat koekjes en lolly's voor de straatkinderen kopen. Toen we op de markt waren vertelde Jane dat ze ons als cadeau een op maat gemaakt Afrikaans kledingstuk wilde geven. We gingen dus naar de plaatselijke lappenwinkel om stof uit te kiezen. Daarna gingen we naar de kledingmaker om de maten op te laten meten. Jane heeft ervoor gezorgd dat het met spoed gemaakt wordt aangezien we dinsdag al vertrekken en er op zondag niet gewerkt wordt. Enne... niet spotten met Jane want ze zorgt dat het gebeurd! Het zal ons benieuwen hoe ons Afrikaans kleetje zal staan :)

Na dit alles werden we ontvangen bij de kerk door 80 straatkinderen vanuit de sloppenwijken. Jane is namelijk vrijwilligster van dit voedselproject en zorgt samen met de kerk dat zij elke zaterdag samen zijn en eten krijgen. Jane introduceerde ons als nieuwe vrienden uit Holland. Ze hadden allen een aantal liedjes voor ons voorbereid en sommigen hadden zelfs een versje voor ons ingestudeerd. Toen iedereen aan de beurt was geweest werd het eten uitgedeeld. Daarna konden wij de koekjes en lolly's uitdelen. Na weer wat gezang en een hoop bedankjes gingen we weer twee families van stichting Amani bezoeken.

Eerst hadden we op de markt weer 2 voedselpakketten gekocht en daarna konden we met iemand meerijden die ons naar de families zou brengen. Eerst bezochten we een familie met een vader, moeder en hun 10 kinderen. Zij wonen allen in een minihutje. Daar hebben we kinderkleding uitgedeeld en een voedselpakket gegeven. Ze waren er zichtbaar blij mee en stonden in de rij voor de kleding. De tweede familie woont een stukje verderop. Daar troffen we Godfried, een hele vriendelijke jongeman, aan. Hij is kostwinner van het gezin; zijn invalide moeder, vader, zus en neefje. Omdat hij ziek is krijgt hij medicijnen. Elke minuut dat hij niet kan werken heeft gezin niets. Zo zorgt stichting Amani voor medicijnen en hebben ze een geit en waterton aangeschaft. Zo kunnen ze lammetjes verkopen en met het water op een stukje land groente e.d. verbouwen. Zo bijzonder hoe warm we verwelkomd werden met een grote glimlach. Hier is hulp ook echt nodig als je ziet hoe de moeder van Godfried in een hoekje in het donkere hutje de hele dag op een stoel moet zitten omdat zij niet kan lopen. Gelukkig heeft ze een rolstoel en kan ze af en toe met hulp haar hut uit.
Al met al dus weer een bijzondere dag. We kwamen bekaf terug bij het weeshuis waar er nog tot zeker 20.30 uur van ons verwacht werd dat we hugs, kisses en highfives zouden gaan uitdelen. Maar hoe kun je die lieverds ook maar iets weigeren?!

Vandaag zijn we met de oudste kinderen naar de kerk geweest. Met z'n allen wat proppen in het busje en zo naar de kerk. Daar hebben we een 2 uur durende kerkdienst bijgewoond. Leuk voor een keer maar.. nooit weer!! Haha, het was erg koud en aangezien alles in het Swahili verteld werd, konden we er niets van volgen. Af en toe zorgen de gospel liederen voor wat energie. Daarna werd er nog van ons verwacht dat we meegingen naar de zondagschool. Daar werd er met de kinderen gezongen en voorgelezen uit de bijbel. Terug in het weeshuis wat geluncht en nu de kleintjes op bed liggen, de ouderen koken hebben wij wat tijd voor onszelf, ook niet verkeerd!

We eten hier overigens erg lekker. Steven, de chef, kookt elke dag heerlijk!! We hebben al spaghetti, gebakken aardappeld, aardappelpuree, chappati en wat Afrikaans delicatessen gegeten, we mogen niet klagen. Enig nadeel is dat Merel haar darmen toch niet alles kunnen verdragen maar dat was te verwachten.

Morgen onze laatste dag hier waar we nog wat families in sloppenwijken zullen bezoeken (families van de straatkinderen) met Jane en we onze Afrikaanse kleetjes op kunnen halen bij de kledingmaker. Van het donatiegeld wat we nog over hebben zullen we morgen voor 15 straatkinderen schooluniformen kopen zodat ze naar school kunnen en de rest gebruiken we voor voedsel voor het weeshuis. Dinsdag vertrekken we op Safari dus wellicht dat jullie dan een tijd niets van ons horen.

Kus van ons!!


:SMS update:: 12 september 2011 :
Test vanaf het weeshuis!