De eerste dagen in Nyeri!!

Jambo (hallO) allemaal!!

Hier het eerste berichtje uit Kenia!! Alles gaat goed en na wat gestuntel met de internetverbinding
hebben we nu internet via de laptop van Aida, een andere vrijwilliger hier in het weeshuis. Nu kunnen
we dus mooi onze avonturen met jullie delen. Laten we beginnen bij het begin:

Dag 1:
Bij inchecken hadden we al gehoord dat we een half uur vertraging hadden, dit werd al snel een uur. Nu
lijkt dat niet zo'n probleem maar het werd een pas een probleem toen we op Caïro aankwamen. Omdat we maar
een uur en een kwartier overstap tijd hadden, hadden we de volgende vlucht gemist. De vlucht naar Nairobi,
diegene waar wij in hadden moeten zitten, was al vertrokken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was
werden we op een vliegtuig naar Dar es Salaam (Tanzania) gezet. Ook dat was nog niet eens zo erg. Op het ticket
stond namelijk ook dat we vervolgens 5 uur moesten wachten op het vliegveld daar alvorens we naar Nairobi konden
vliegen. Hoe frustrerend is het als je in de lucht weet dat je over Nairobi vliegt :S Al met al dus 9 uur te laat
in Nairobi aangekomen waardoor we het uitstapje daar wel konden vergeten.

Dag 2:
Om 10.00 werden we opgehaald door Jackson, de manager van het weeshuis. Samen met zijn zoontje Alan (2) en de oudste
huismoeder reden we in een vervallen busje naar Nyeri, zo'n 3 uur rijden. Onderweg leerde we al snel het echte
Afrika kennen; overal mensen op straat, busjes die elkaar bijna aanrijden en over de
weg zwalken omdat er overal gaten in de weg zitten. Gelukkig weet iedereen dat en gaat het (bijna) altijd goed.
Na een aantal plaspauzes (tsja Merel weer) kwamen we rond 14.00 uur aan bij het weeshuis. We hebben ons nog nooit
zo welkom ergens gevoeld als die dag. De kinderen kwamen op ons afgestormd en wilden allemaal op je schoot zitten.
Het werd bijna vechten om wie er op welk stukje been mocht zitten. Daarnaast ook kennis gemaakt met alle huismoeders
en Aida, een andere vrijwilligster. Aida is de dag voor ons aangekomen, dus zij kan ons in ieder geval een klein
beetje wegwijs maken want de rest doet het niet. Na wat speeltijd (spelen = op de grond gaan zitten en wachten tot
de kinderen op je af stormen en op een stukje been gaan zitten, de ouderen kunnen je haar vlechten) begon het
avondritueel. Alles gaat hier volgens een vaste structuur. Één van de huismoeders hoeft maar iets, voor ons
onverstaanbaars te zeggen en iedereen vliegt aan tafel. Dan word God bedankt en iedereen valt aan. Het leuke is, het
is dan dood maar dan ook doodstil aan tafel. Na het eten is het disneyfilmtijd en dan wordt er weer iets geroepen
en iedereen vliegt naar de toilet en daarna naar bed. Ongelooflijk, daar kunnen de kindjes in nederland nog heel
wat van leren!! Dan is het dus de bedoeling dat we iedereen (40 kinderen) een hug, een kiss en een highfive geven.
Als iedereen op bed ligt rond 20.30 uur dan is het hier doods. Stefan vroeg of hij nog wat kon helpen en de
huismoeder zei: 'No, you go sleep'. Oké, naja dan deden we dat dan maar...

Dag 3:
Die dag hebben we Jane ontmoet, de social worker van stichting Amani. Jelly had ons wel even mogen waarschuwen
dat Jane zooo lang van stof is. We hebben 3 uur naar haar moeten luisteren. Ze had 65 foto's op haar camera staan
en bij elke foto hebben we een hele lange uitleg gehad... tjsa hoe onderbreek je iemand die zo lief en enthousiast
is?? Na alle informatie hebben we direct twee huisbezoeken gedaan. Vooraf hadden we wat kleding uitgezocht en een
voedselpakket gekocht (o.a. rijst, meel en suiker). Al snel liepen we de sloppenwijk in, onbeschrijvelijk wat we
daar aangetroffen hebben. De vrouw die we bezochten was een alleenstaande, gehandicapte moeder met twee kinderen.
Met z'n drietjes moeten zij leven in een krot van 2 bij 3, het daglicht is het enige licht wat via een miniraampje
naar binnen schijnt. Wij konden niet geloven dat iemand met zo weinig, zo vrolijk kon zijn. De tweede familie leefde
in de bergen. Dit gezin bestaat uit een oudere vrouw (80+) die met haar kleinzoon en twee achterkleinkinderen woont.
Ook hier hebben we kleding en een voedselpakket gebracht. Terug in het weeshuis raakte Merel met de vriendin van de
jongste broer van Jackson aan de praat. Het bleek dat ze al zes maanden zwanger is en daarom besloot ik om haar mee
te nemen naar mijn tas met kleding. Als een kind zo blij heeft ze vanalles uitgezocht. Ze nam me mee naar haar huis
om te laten zien wat ze eigenlijk had voor de baby, dat waren zo'n tien kledingstukjes. Ze wist niet hoe ze ons moest
bedanken, ze vertelde dat ze nu echt alleen maar hoefde te sparen voor de bevalling in het ziekenhuis. Ik vroeg haar
wat dit kostte, dit bleek 4000 Ksh te zijn (omgeregekend zo'n 32 euro). Terug bij Aida en Stefan verteld ik hen haar
verhaal, we besloten om met z'n drieën dat geld aan haar te geven zodat ze kan bevallen in het ziekenhuis, wederom
een bijzonder moment om te zien hoe gelukkig je iemand kan maken met zoiets kleins..

Dag 4:
Vandaag zijn we met z'n drieën vroeg opgestaan omdat we veel te doen hadden. We zijn rond 08.30 uur met de kleintjes naar school
gelopen. De kinderen moeten hier allemaal een uniform aan en aangezien het hier winter is (25 graden) zijn het net
kleine kaboutertjes met hun puntmutjes op (zie de foto's). Jackson haalde ons op en bracht ons naar een
adoptiecentrum, daar hebben we de ochtend met z'n drieën geholpen. Dit adoptiecentrum is voor 20 kinderen tot 3 jaar.
We hebben geholpen met voeden en gezorgd dat ze stil werden, want de een na de ander moest huilen. Aangezien Steef
helemaal gek is op baby's was dit zijn lucky day... niet dus! Hij dacht dat hij er gemakkelijk vanaf kwam, maar
helaas er werd gewoon een baby op zijn schoot gezet en moest hij net als wij voeden. Ook hier weer onbeschrijvelijk
hoe het is om dit te zien. Deze kinderen zijn gewoon op straat achtergelaten of in het ziekenhuis na de geboorte,
afschuwelijk dat dit bestaat!! Vandaag waren we trouwens met z'n vieren omdat één van de tieners uit het weeshuis
ook mee was, Winny. Winny is een meisje van 16 jaar en heeft school al doorlopen. Ze wil graag lerares worden maar
omdat de school te ver van hier is kan ze voorlopig niet naar school, ze hangt dus voornamelijk rondom het weeshuis
de hele dag te hangen. 's Middags hebben we de gevangenis bezocht, wat een ervaring!! Omdat daar een moeder zit van
vier kinderen uit ons weeshuis gingen we haar bezoeken om een band op te bouwen. Dit in de hoop dat de kinderen weer
terug naar haar kunnen wanneer zij haar straf (10 maanden) heeft uitgezeten. Omdat kinderen tot 4 jaar bij hun
moeder in de gevangenis mogen blijven hadden we kleding, lolly's en biscuitjes mee. Daarnaast hadden we voor de
vrouwen wat zeep en toiletpapier gekocht. Voor de gevangenis waren we hoog bezoek. We werden ontvangen door de
directrice (een hele vreemde autoritaire vrouw) en na een korte introductie werd de moeder erbij gehaald. Zij kwam
in een zwart-wit (precies zoals in de fillm) pakje aan en moest op haar hurken zitten. De vrouw bedankte ons voor
het bezoek en werd weer weggebracht, het ging allemaal een beetje vreemd. Daarna nam de directrice ons mee voor een
rondleiding en riep daarna alle vrouwen. Vanuit alle hoeken kwamen vrouwen met kinderen op ons afgelopen en gingen
in de rij staan. We deelden de lolly's en biscuitjes aan iedereen uit. Daarna zei de directrice weer iets en
iedereen ging naar waar zij vandaan kwam. Toen dat klaar was zei ze tegen ons 'you finished? you go!'Oké... daar
gingen we dan maar. Daarna zijn we nog naar de markt gegaan waar we 90 kg bonen, 90 kg rijst en 90 kg groene erwtjes
gekocht hebben, daar kunnen ze in het weeshuis ruim 2 maanden van eten. Bij terugkomst in het weeshuis hebben we
koekjes en sapjes uitgedeeld (elke dag geven we de kinderen én huismoeders iets lekkers). Aangezien de kinderen
hier de hele dag niets drinken kunnen ze dat extraatje wel gebruiken!! Ohh ja, ik (Merel) heb vandaag voor heel
wat vermaak gezorgd aangezien ze mij vandaag 3x ondergeplast hebben. Aida en Stefan zijn de dans nu nog ontsprongen
en konden er hartelijk om lachten, wacht maar...

Morgen gaan we naar het ziekenhuis waar we onder andere veel babykleding gaan brengen, dat zal ook wel weer een
bijzondere dag worden. In de middag willen we wat kinderen meenemen op een uitstapje naar de Neyirhill, een berg
hier even vandaan!!

Jullie horen snel weer van ons!!

Kus van twee Mzungu's (blanken > iedereen noemt ons zo!)